Pierwsze uznane przez kościół objawienie datowane jest na 2 listopada 1645 roku. Miejscowy bednarz Wojciech Boski, mieszkaniec pobliskiej Rudy zmierzający na jutrznię do kościoła w Białej zobaczył na skraju powstającego miasta postać Matki Bożej trzymającej dwie zapalone świece i w asyście dwóch aniołów. Ostatnie objawienie zanotowano w 1802 roku. W latach 1647-1648 na miejscu objawień powstała drewniana kaplica. Prawdopodobnie już wtedy umieszczono w ołtarzu darowany przez rodzinę Zamoyskich obraz Matki Bożej Łaskawej, wzorowany na wizerunku Matki Bożej Śnieżnej z kościoła Santa Maria Maggiore w Rzymie. Niebawem Jan Zamoyski zdecydował o fundacji drewnianego kościoła i klasztoru, które następnie oddał zakonowi dominikanów. Nieustannie rosnące zainteresowanie miejscem objawień i słynącym łaskami wizerunkiem Matki Bożej Łaskawej sprawiły, że w 1694 roku rozpoczęto budowę nowego murowanego kompleksu sakralnego. Podominikański kościół pw. św. Jana Chrzciciela pochodzący z drugiej połowy XVIII wieku zachował do dziś swój barokowy charakter. Wśród najpiękniejszych zabytków należy wymienić rokokowe ołtarze i ambonę, 19-głosowe organy oraz pochodzącą z 1870 roku chrzcielnicę. 8 września 1985 roku, za przyzwoleniem papieża św. Jana Pawła II, obraz Madonny został koronowany koronami papieskimi. W mieszczącym się w pomieszczeniach klasztornych Muzeum Sanktuaryjnym zgromadzono m.in. zabytkowe relikwiarze, feretrony, rękopisy, ornaty i naczynia liturgiczne. Na teren przykościelny wchodzi się przez dzwonnicę - bramną z pierwszej połowy XVIII wieku.
W miejscu objawienia stoi często odwiedzana przez pielgrzymów i turystów „Kaplica Zjawienia” z XVII-wieczną rzeźbą Matki Bożej z Dzieciątkiem, pod którą bije źródełko.
We wrześniu 1939 roku Janów Lubelski został trzykrotnie zbombardowany, w wyniku których zniszczeniu uległo 85% zabudowy miasta. Jedna z bomb wpadła przez dach do Sanktuarium, ale nie wybuchła, dzięki czemu świątynia ocalała. To wydarzenie uznawane jest za kolejny cud, który zdziałała Matka Boża na Ziemi Janowskiej.